Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
ΗΤρόϊκα πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενα, επιβεβαίωσε μια μεγάλη αλήθεια: ότι είναι ειδικευμένη, όπου έχει πάει, σ’ ένα πράγμα. Να μη λύνειπροβλήματα, αντίθετα, να τα επιδεινώνει και να δημιουργεί νέα. ΤοΜνημόνιο που μας επέβαλε και που διαφημίστηκε από την ίδια και εκείνουςπου συνέπλευσαν μαζί της, ως Μονόδρομος, αποδεικνύεται πια, έτσι απλά,ότι δεν απέδωσε, ότι οι θυσίες του λαού πήγαν στράφι, ότι δεν είναιΜονόδρομος.
Έτσιχθες, 11/2/2011, η Δύναμη Κατοχής, ενημέρωσε τον ελληνικό λαό στηνουσία ένα νέο Μνημόνιο, ένα νέο «Μονόδρομο» : ότι θα πρέπει ναπουλήσουμε λέει κρατική και δημόσια περιουσία 50 δις ευρώ (!!!) ταεπόμενα λίγα χρόνια. Και με ύφος εκπροσώπων που ασκούν πραγματικήκυβερνητική εξουσία, επιτέθηκαν και εναντίον εκείνων των τμημάτων τουελληνικού λαού που αντιδρά με διαδηλώσεις (και επειδή στην ουσίααντιδρούν όλοι, η επίθεση έγινε εναντίον όλου του ελληνικού λαού).
Πολλοίδιαμαρτυρήθηκαν γιατί η ανακοίνωση για τα 50 δις ευρώ έγινε από τηΤρόϊκα και όχι από τη κυβέρνηση, και φυσικά για την ωμή παρέμβασή τουςσε ζητήματα καθαρά εσωτερικά, όπως είναι οι………. διαδηλώσεις. Προσωπικά, δενέχω τέτοιους προβληματισμούς, αντίθετα μάλιστα, θα ήθελα να θυμίσω πωςκάποιοι φαίνεται πολύ αργά να αντιλαμβάνονται τα πράγματα, διότι δενείναι η πρώτη φορά που η Τρόϊκα «πολιτεύεται» (ξεχνάμε –ανακαλώ στημνήμη μου πολύ πρόχειρα και πολύ γρήγορα- ότι στο παρελθόν ανέλαβε τορόλο του επιτιμητή της αντιπολίτευσης που αντιδρά στο μνημόνιο και τουτιμητή της κυβέρνησης που το υιοθετεί; ξεχνάμε ότι περίπου πανηγύρισετα αποτελέσματα των πρόσφατων περιφερειακών και δημοτικών εκλογών; δενείναι αυτά πολιτικές παρεμβάσεις;)… Ούτε και θα εκπλαγώ, όσο στη χώρα ηΞένη Κατοχή δεν αντιμετωπίζει ουσιαστική αντίσταση στη παρουσία και ταέργα της, αν στο μέλλον, ζητήσει –και ίσως απαιτήσει- εν ονόματι της«ευεργετικής» συμβολής που έχει η Έννομη Τάξη στην υλοποίηση των όρωντου Μνημονίου, και άρα στο Γενικό Συμφέρον, να ανασταλούν και άρθρα τουΣυντάγματος, σχετικά με την ελευθερία των διαδηλώσεων, και ίσως τηςκριτικής εναντίον του Μνημονίου (πόσο μάλλον εναντίον της ίδιας τηςπαρουσίας της Τρόϊκας). «Νοσηρή φαντασία» θα πει κάποιος. Όμως, σ’ έναγενικευμένο νοσηρό καθεστώς, σ’ ένα καθεστώς όπου κυριαρχεί η Παρακμήκαι η Διαφθορά (δεν είναι, ευτυχώς, προσωπικές μόνο αυτές οιδιαπιστώσεις), ας μου συγχωρεθεί να «ομολογήσω», ότι βρίσκεται πολύπέραν των δυνάμεων και δυνατοτήτων μου να μη «μολυνθώ» κι εγώ… Απότην άλλη, η κυβέρνηση, ζητά λέει διάλογο με την αντιπολίτευση, διότιόπως λέει η σχετική επιστολή που απηύθυνε ο υπουργός οικονομικών στουςπολιτικούς αρχηγούς, πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις που «…θακαθορίσουν την πορεία της χώρας τα επόμενα χρόνια, τα οποία υπερβαίνουντην κοινοβουλευτική θητεία αυτής της κυβέρνησης, είναι συνεπώςαπαραίτητο να στηριχθούν από ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα τηςκοινωνίας και του πολιτικού κόσμου», σε αντίθεση με το Ν. 3871/2010 πουείχε μεσοπρόθεσμο χαρακτήρα, πράγμα βεβαίως αναληθές, διότι όλες οιανατροπές που έγιναν μέχρι σήμερα σε κρίσιμους τομείς, μόνομεσοπρόθεσμο χαρακτήρα δεν έχουν από άποψη επιπτώσεων… Όμως, είναι,ίσως, αργά. Αυτό που θα ήταν πράξη πολιτικής σωφροσύνης αν γίνονταν απότη πρώτη στιγμή, και σε κάθε περίπτωση, πριν από οποιαδήποτε δέσμευσημε τη Τρόϊκα, σήμερα, αυτή η πρωτοβουλία αντιμετωπίζεται με εύλογοσκεπτικισμό και ίσως να εκλαμβάνεται και ως «παγίδα» αν θεωρηθεί ότικατ’ ουσίαν η κυβέρνηση αναζητά μέσω αυτής της πρότασης τιςνομιμοποιήσεις που της λείπουν : τη κοινωνική νομιμοποίηση μα και τησυνταγματική νομιμοποίηση, όσο κυβερνά με βάση ένα πρόγραμμα πουουδέποτε περιεβλήθη τον τύπο της δεδηλωμένης (κάτι που θα μπορούσε ναγίνει και χωρίς εκλογές, με δημοψήφισμα). Ούτε εκ των υστέρων πολιτικές«συμμαχίες» (ή ακόμα και κομματικές συμπράξεις σε κυβερνητικό επίπεδο)είναι δυνατόν να ερμηνευθούν ότι αποκαθιστούν ή υποκαθιστούν κατά τρόπονόμιμο αυτή την έλλειψη της δεδηλωμένης, διότι διαφορετικά η συζήτησηθα πήγαινε αλλού…
Τι πρέπει να γίνει;
Ανδεν θέλουμε να έχουμε εξελίξεις τύπου Αιγύπτου –και όχι μόνο-, αν δενθέλουμε να παίξουμε άλλο με τη φωτιά –ένα παιχνίδι πολύ οικείο για τους«πυρομανείς» του ΔΝΤ (ο όρος δεν είναι δικός μου)-, και κυρίως, αν αυτάδεν τα θέλει πράγματι η κυβέρνηση, τότε μια είναι η οδός της εξόδου :εκλογές. Εκλογές πριν την υπογραφή οποιουδήποτε Μνημονίου, νέου ή απλάεπικαιροποιημένου. Και κυρίως, να γίνει κατανοητό στο λαό, ότι ήρθε ηδική του ώρα, με αίσθημα ευθύνης να κάνει τις όποιες του επιλογές, μεπερίσκεψη και σοβαρότητα. Τα κόμματα να εκθέσουν τα προγράμματά τουςστο λαό, και ο λαός να αποφασίσει. Έτσι, πολύ απλά…
Το βρήκαμε: εδώ
ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
